Kaskady dostępności niekoniecznie muszą powstawać spontanicznie bez ja-kiejkolwiek kontroli ze strony osób mających wpływ na dyskurs publiczny.
Cass Sunstein i Timur Kuran wskazują na możliwość celowej modyfikacji
dyskursu publicznego przez tzw. przedsiębiorców dostępności (availability entrepreneurs), czyli osoby, których głównym kapitałem jest możliwość wpły-wania na dostępność specjalnie zaprojektowanych informacji medialnych w mediach tradycyjnych i elektronicznych. Takie podmioty mogą być zloka-lizowane w dowolnym miejscu systemu społecznego. Mogą być nimi polity-cy, właściciele koncernów medialnych, ale również przedstawiciele wielkiego biznesu, organizacji pozarządowych, związków zawodowych, fundacje i sto-warzyszenia. Słowem każdy, kto ma możliwość sprawienia, że dana informa-cja zacznie bardzo często krążyć w systemie medialnym.
Przykładem takich działań mogą być czynności zrzeszające prawodawców w Polsce próbujące z uporem godnym lepszej sprawy przekonać, że koszty pracy w Polsce są wysokie, mimo że w porównaniu z innymi państwami UE wcale tak nie jest. Innym przykładem jest działalność ruchów antyszcze-pionkowych, które – początkowo wykorzystując social media – próbowały wpłynąć na ograniczenie obowiązkowych szczepień, ilustrując swoje twierdzenie niepotwierdzonymi, bardzo rzadkimi przykładami zachorowań poszczepiennych12. Jeszcze kolejnym przykładem może być działalność ru-chów antyatomowych podnoszących argumenty przeciw budowaniu elek-trowni atomowych na podstawie dwóch przykładów wypadków w elekelek-trowni atomowej (Czarnobyl, Fukushima), choć proces uzyskania energii z elektro-wni atomowych jest całkowicie bezpieczny.
Tym samym głos większości społeczeństwa wcale nie musi być wyznacz-nikiem kierunków działania dla władzy politycznej. Moralne przekonanie większości o własnej racji może być ufundowane na błędnych przesłankach.
Przesłankach, dodajmy, przyjętych na podstawie odpowiednio sformatowanych medialnych informacji, wspomaganych kaskadą informacyjną i reputacji, co w efekcie prowadzi do pojawienia się łatwości ich przywoływania, a tym samym przekonania co do ich prawdziwości. Wola większości może być więc ufundo-wana na błędnych przesłankach, a twierdzenie, że większość ma rację, może okazać się jawnie fałszywe. Jest to istotne, ponieważ przekonanie o posiadaniu racji łączy się często z przekonaniem o posiadaniu moralnego prawa do „po-prawiania” poglądów innych, ich ignorowania lub nawet do dyskryminowania.
12 F. Destefano, Vaccines and Autism: Evidence Does Not Support a Causal Association, „Clinical Pharmacology and Therapeutics” 6/2007, s. 756–759; C.P. Farrington, E. Miller, B. Tay-lor, MMR and Autism: Further Evidence Against a Causal Association, „Vaccine” 27/2001, s. 3632–3635.
Kaskady dostępności nie są jednak zjawiskiem, którego końcowym efek-tem musi być pojawienie się postprawdy w dyskursie publicznym. Nagłaś-nianie skomplikowanych kwestii, ciągła ich obecność w mediach, dyskusjach pomiędzy obywatelami i politykami może być wykorzystana w dobrym celu.
Tak jak ma to miejsce w przypadku ocieplenia klimatu. Choć trudno wyjaś-nić w prosty sposób, jakie mechanizmy odpowiedzialne są za dramatycznie przyśpieszony proces wzrostu średniej rocznej temperatury na świecie, to in-formowanie obywateli o jego katastrofalnych skutkach, takich jak fale upa-łów, susze, brak dostępności wody pitnej, ale również topnienie lodowców, podnoszenie się poziomu wody w morzach i oceanach, może uruchomić kaskadę dostępności i skłonić rządy do bardziej odpowiedzialnego rozwoju własnych państw.
Choć dziś trudno walczyć ze zjawiskiem postprawdy, zwłaszcza że jest ono uzależnione od sposobu, w jaki podejmujemy decyzje dotyczące praw-dopodobieństwa (heurystyka dostępności), w jaki wchodzimy w relacje z in-nymi członkami społeczeństwa (kaskady informacyjna i reputacji) oraz od samej struktury systemu medialnego, na który mają dziś wpływ nie do końca zidentyfikowane podmioty, to niekoniecznie taka walka jest niemożliwa do podjęcia.
Nie uciekniemy od posługiwania się heurystyką dostępności z dwóch powodów. Po pierwsze, jest ona naszym ewolucyjnym wyposażeniem, częś-cią naszego mechanizmu psychicznego połączonego z odczuwaniem emocji.
Dzięki niej bardzo często w ogóle podejmujemy decyzje dotyczące praw-dopodobieństwa, a co za tym idzie – ryzyka i zachowań ryzykownych. Wy-starczy wyobrazić sobie, co by się stało, gdybyśmy nie mogli posługiwać się heurystyką dostępności i w złożonych relacjach społecznych musielibyśmy przeprowadzać skomplikowane rozumowania, które są kosztowne poznaw-czo, a przecież nie każdy z nas ma odpowiednie narzędzia do szacowania prawdopodobieństwa i ryzyka. Heurystyka dostępności ma więc swoje uza-sadnione zastosowanie, ale jak każde „pójście na skróty”, może niekiedy pro-wadzić do niechcianych, błędnych rozwiązań. Po drugie, nie uda nam się zmienić systemu medialnego w sposób, który uniemożliwiałby powstawa-nie kaskad dostępności. Ich wyeliminowapowstawa-nie musiałoby być równoznaczne z wprowadzeniem wszechogarniającej cenzury, poczynając od mediów trady-cyjnych, przez kanały informacyjne, na social media kończąc. Takie działanie jest po prostu niemożliwe. Jednak gdyby nawet było – możemy przyjąć taką ewentualność w ramach eksperymentu myślowego – to i tak nie mielibyśmy
gwarancji jako obywatele, że osoby aktualnie sprawujące pieczę nad syste-mem medialnym nie staną się przedsiębiorcami dostępności i nie zaczną wykorzystywać posiadanej władzy we własnym interesie kosztem interesu społeczeństwa.
Jeśli więc nie da się uciec od heurystyki dostępności, a tym samym od ka-skady dostępności, to pozostaje strategia niwelowania negatywnych skutków postprawdy w dyskursie publicznym. Sunstein i Kuran proponują stworze-nie stron internetowych, prostych w obsłudze, łatwo dostępnych, z jak naj-większą bazą danych pozwalającą na szybkie przeciwdziałanie rozchodzeniu się fake news, postprawdy. Inną strategią jest edukacja. Edukacja w przed-miocie kształtu systemu medialnego, jego dynamiki, przekształceń i celów, ale również w przedmiocie narzędzi, które wykorzystujemy, podejmując de-cyzje dotyczące prawdopodobieństwa, częstotliwości, ryzyka etc. Jak wiado-mo, Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju już zareagowała na wyzwania związane z postprawdą i zaapelowała do rządów o wprowadzenie do szkół kursów, które mają wyposażyć uczniów w umiejętności pozwalające na jej demaskację13.
Pierwsza strategia przypomina gaszenie pożarów. Funkcjonujemy w sy-stemie społeczno-medialno-politycznym i nieustannie narażeni jesteśmy na występowanie postprawdy i jej negatywne skutki. Nie ma więc czasu na edukację, ponieważ środki ochronne potrzebne są tu i teraz. Stąd potrzeba stworzenia banków danych dotyczących zagrożeń, ich statystycznego wy-stępowania, tworzenia możliwości porównywania rzeczywistych zagrożeń z tymi medialnie skonstruowanymi na potrzeby rządu lub konkretnej grupy interesu. Takie banki danych miałyby być darmowe i powszechnie dostępne.
Druga strategia to forma pracy u podstaw. Wiemy, jakie zagrożenia czy-hają na nas, wiemy, jak powstają, rozumiemy mechanizmy ich rozprzestrze-niania, więc powinniśmy uczyć dzieci, ale i siebie nawzajem, powinniśmy zostać wyedukowani w sposób, który czyni nas – w miarę możliwości – niewrażliwymi na najbardziej prymitywne formy postprawdy w dyskursie publicznym.
13 H. Siddique, Teach schoolchildren how to spot fake news, says OECD, ‹https://www.theguardian.
com/media/2017/mar/18/teach-schoolchildren-spot-fake-news-says-oecd› (dostęp: 9.08.2017).
podsumowanie
Postprawda w dyskursie publicznym to rzeczywistość, czy tego chcemy, czy nie. Nie jest to jednak ulica jednokierunkowa, ponieważ udało się już usta-lić kilka faktów, które w przyszłości mogą pomóc nam stworzyć informa-cyjną „szczepionkę” chroniącą nas przed wirusowym rozprzestrzenianiem się nieprawdziwych, choć emocjonalnie kuszących informacji. Tym samym postprawda nie jest uliczką jednokierunkową, ponieważ jest z niej wyjście (szeroki dostęp do informacji i edukacja). To jednak uliczka ślepa prowadzą-ca nas w kierunkach korzystnych z perspektywy wybranych grup interesu lub nawet jednostek, ale niekoniecznie korzystnych dla całego społeczeństwa.
W Stanach Zjednoczonych i w Europie Zachodniej prężnie rozwija się be-hawioralna ekonomiczna analiza prawa. Jej celem jest wykorzystanie wiedzy o rzeczywistych procesach poznawczych człowieka, w celu tworzenia bardziej adekwatnego, skutecznego i zrozumiałego prawa. Wpływ psychologii i eko-nomii behawioralnej może być różnoraki, poczynając od zmodyfikowania regulaminu sądów14, przepisów procesowych15 i materialnych16, ułatwienia wyboru planów emerytalnych17, a na lepszym rozumieniu dyskursu politycz-nego kończąc18. Wykorzystanie wiedzy o mechanizmach psychologicznych i społecznych w zwalczaniu zjawiska postprawdy wpisuje się doskonale w ten nurt badań nad prawem i ma już pewne sukcesy. Fakt, że rozumiemy, dlacze-go postprawda tak łatwo jest akceptowana przez konsumentów przekazów medialnych, pozwala nam na przyjęcie strategii uwrażliwiających odbiorców na to zjawisko. W dalszym ciągu jednak poza naszym zasięgiem będą pozo-stawać przedsiębiorcy dostępności, którzy nadal będą wykorzystywać media elektroniczne i rozproszony charakter systemu medialnego do realizowania
14 R. Zyzik, Dlaczego zmęczenie decyzyjne może być zagrożeniem dla niezawisłości sędziego, „Fo-rum Prawnicze” 3/2014, s. 17–24.
15 R. Zyzik, Spójność czy prawda? Rola reguły ‘istnieje tylko to, co widzisz’ w postępowaniu cywil-nym, „Przegląd Sądowy” 5/2015, s. 83–94.
16 R. Zyzik, Decyzje pojedyncze i łączone w orzekaniu środków karnych. Kazus nawiązki, „Prze-gląd Prawniczy, Ekonomiczny i Społeczny” 4/2014, s. 147–157.
17 R.H. Thaler, C.R. Sunstein, Impuls: jak podejmować właściwe decyzje dotyczące zdrowia, dobrobytu i szczęścia, przeł. J. Grzegorczyk, Poznań 2008.
18 R. Zyzik, Błędy poznawcze w decyzjach politycznych. Perspektywa nowych mediów, w: Techno-polityka w świecie nowych mediów, red. M.K. Zwierżdżyński, M. Lakomy, K. Oświecimski, Kraków 2015, s. 289–320.
własnych celów. Dlatego też skuteczne zwalczanie postprawdy i jej negatyw-nego wpływu na dyskurs publiczny, a i w efekcie na możliwe decyzje legisla-cyjne, będzie raczej procesem, a nie zadaniem do wykonania.
bibliografia
Destefano F., Vaccines and Autism: Evidence Does Not Support a Causal Association,
„Clinical Pharmacology and Therapeutics” 6/2007, s. 756–759.
Farrington C.P., Miller E., Taylor B., MMR and Autism: Further Evidence Against a Causal Association, „Vaccine” 27/2001, s. 3632–3635.
Flood A., ‘Post-truth’ named word of the year by Oxford Dictionaries, ‹https://www.
theguardian.com/books/2016/nov/15/post-truth-named-word-of-the-year-by-ox-ford-dictionaries› (dostęp: 9.08.2017).
Harsin J., Regimes of Posttruth, Postpolitics, and Attention Economies, „Communication, Culture & Critique” 2/2015, s. 327–333.
Higgins K., Post-truth: a guide for the perplexed, „Nature” 7631/2016.
Kahneman D., Pułapki myślenia. O myśleniu szybkim i wolnym, przeł. P. Szymczak, Media Rodzina, Poznań 2012.
Kuran T., Sunstein C.R., Availability Cascades and Risk Regulation, „Stanford Law Re-view” 4/1999, s. 685-768.
Post-truth, ‹https://en.oxforddictionaries.com/definition/post-truth› (dostęp: 9.08.2017).
Roberts D., Post-truth politics, ‹http://grist.org/article/2010-03-30-post-truth-politics/›
(dostęp: 9.08.2017).
Schwarz N. i in., Ease of Retrieval as Information: Another Look at the Availability Heuris-tic, „Journal of Personality and Social Psychology” 2/1991, s. 195–202.
Siddique H., Teach schoolchildren how to spot fake news, says OECD, ‹https://www.
theguardian.com/media/2017/mar/18/teach-schoolchildren-spot-fake-news-says-oecd› (dostęp: 9.08.2017).
Thaler R.H., Sunstein C.R., Impuls: jak podejmować właściwe decyzje dotyczące zdrowia, dobrobytu i szczęścia, przeł. J. Grzegorczyk, Zysk i S-ka, Poznań 2008.
Tversky A., Kahneman D., Availability: A Heuristic for Judging Frequency and Probability,
„Cognitive Psychology” 2/1973, s. 207–232.
Zyzik R., Błędy poznawcze w decyzjach politycznych. Perspektywa nowych mediów, w: Technopolityka w świecie nowych mediów, red. M.K. Zwierżdżyński, M. Lakomy, K. Oświecimski, Akademia Ignatianum w Krakowie, Wydawnictwo WAM, Kra-ków 2015.
Zyzik R., Decyzje pojedyncze i łączone w orzekaniu środków karnych. Kazus nawiązki,
„Przegląd Prawniczy, Ekonomiczny i Społeczny” 4/2014, s. 147–157.
Zyzik R., Dlaczego zmęczenie decyzyjne może być zagrożeniem dla niezawisłości sędziego?,
„Forum Prawnicze” 3/2014, s. 17–24.
Zyzik R., Spójność czy prawda? Rola reguły ‘istnieje tylko to, co widzisz’ w postępowaniu cywilnym, „Przegląd Sądowy” 5/2015, s. 83–94.
Streszczenie
Celem artykułu jest analiza mechanizmów psychologicznych i społecznych sprzy-jających zaistnieniu zjawiska postprawdy. Postprawda rozumiana jest tutaj jako sytuacja dominacji emocjonalnie nasyconych informacji nad obiektywnymi, zwe-ryfikowanymi faktami. Wśród mechanizmów ułatwiających rozprzestrzenianie się postprawdy są heurystyka dostępności, kaskada informacyjna i kaskada reputacji.
Wszystkie te trzy mechanizmy prowadzą do kaskady dostępności, czyli pojawienia się samowzmacniającego procesu tworzenia się wspólnych przekonań. Wraz z po-jawieniem się kaskady dostępności nawet bardzo rzadkie zdarzenia, odpowiednio często powtarzane i formułowane w odpowiedni sposób, mogą wpłynąć na kształt dyskursu publicznego, a nawet na decyzje polityczne i legislacyjne. Remedium na zjawisko postprawdy i jej rozprzestrzenianie się w systemie medialnym mogą być akcja informacyjna polegająca na zwiększeniu dostępności baz danych pozwalają-cych konfrontować przekazy medialne ze zweryfikowanymi faktami, jak również edukacja, której celem byłoby przekazanie wiedzy o mechanizmach odpowiedzial-nych za postprawdę, czynnikach psychologiczodpowiedzial-nych, społeczodpowiedzial-nych i instytucjonal-nych jej sprzyjających, a także o sposobach jej zwalczania.
Słowa kluczowe: postprawda, heurystyka dostępności, kaskada dostępności, dys-kurs publiczny