LAND GRANT ACT OF 1862

W dniu 11 grudnia 1861 roku, a więc kiedy trwała już wojna secesyjna, Justin Smith Morrill powrócił do swojego projektu ustawy, informując Izbę Reprezentantów, że w ciągu najbliższych dni przedstawi projekt ustawy przekazującej ziemię tym stanom, które będą chciały spożytkować ją do utworzenia uczelni agrotechnicznych [przypis 4

.147 ].

Str. 153

Ustawa została formalnie przyjęta do rozpatrywania w Kongresie 16 grudnia i tak jak poprzednio skierowano ją do druku oraz do wstępnego rozpatrzenia w Komisji do spraw Gruntów Publicznych [przypis 4.148].

Na kilka miesięcy ustawa zniknęła z porządku obrad Kongresu i powróciła dopiero 2 maja 1862 roku. W tym czasie w Senacie został zgłoszony przez Benjamina Wade’s projekt niemal identycznej ustawy. Obydwa projekty opierały się na zawetowanej w 1859 roku propozycji Morrilla. Wade wprowadził zmianę wynikającą między innymi z upływu czasu: w projekcie Morrilla w dalszym ciągu istniało jeszcze stwierdzenie, że w razie zwiększenia liczby reprezentantów zgodnie ze spisem ludności z 1860 roku zwiększona też zostanie ilość przekazanej stanowi ziemi. Wade proponował już tylko, aby pod uwagę była brana liczba członków Kongresu według spisu z 1860 roku [przypis 4 .149 ]. Obydwa projekty, ze względu na sytuację polityczną, dopisały

do nauczanych przedmiotów w tak powołanych szkołach - taktykę wojskową [przypis 4

.150 ]. Z tego samego powodu dodano punkt 6 w sekcji 5, głoszący, że „żaden stan znajdujący się w sytuacji rebelii albo powstania przeciwko rządowi Stanów

Zjednoczonych nie będzie uprawniony do skorzystania z tej ustawy” [przypis 4 .151 ].

Istotną zmianą było zaś zwiększenie ilości przekazywanej ziemi z 20 000 akrów na 30 000 na każdego przedstawiciela zasiadającego w Kongresie.

Dzięki staraniu Wade’a, który już w roku 1859 okazał się aktywnym zwolennikiem proponowanego rozwiązania, projekt ustawy został skierowany do rozpatrzenia w Komisji do spraw Gruntów Publicznych. W dniu 16 maja 1862 roku w Senacie James Harlan (Iowa, republikanin) przedstawił wnioski Komisji, rekomendując przyjęcie ustawy z naniesionymi dwiema poprawkami. Komisja zmieniła zapis mówiący o sprzedaży ziemi za cenę 1,25 dolara za akr zastępując go obowiązkiem sprzedaży za cenę nie niższą niż 1,25. W punkcie 5. sekcji 5. dotyczącym zmniejszenia ilości przyznanej ziemi, jeśli osiągnie ona cenę dwukrotnie wyższą (ze względu na nadania na rzecz kolei) wprowadzono zapis głoszący, że ilość ziemi zostanie zmniejszona proporcjonalnie do osiągniętej ceny sprzedaży [przypis 4 .152 ].

Senat zaakceptował poprawki 19 maja, ale na prośbę Jamesa H. Lane’a (Kansas, republikanin) odłożył dalszą debatę nad ustawą [przypis 4 .153 ]. W dniu 21 maja rozpoczęto debatę, lecz z powodu ustalonego wcześniej porządku obrad niemal natychmiast przełożono dyskusję na kolejny dzień [przypis 4 .154 ]. Do debaty doszło 22 maja. Rozpoczął ją James Lane, który wyraził swoje zastrzeżenia, uznając, że projekt narusza interesy zachodnich stanów i zaproponował przełożenie rozmów na grudzień.

Str. 154

Jak potem wyjaśniał, obawiał się, że stany, które akceptowały niewolnictwo, mogą ziemię przyznaną w zastępstwie użyć do przeniesienia niewolników na tereny, gdzie ich do tej pory nie było. Podobnie jak poprzednio, dyskusja została przerwana, bo na godzinę pierwszą przewidziano procedurę usunięcia z urzędu (impeachment)

sędziego Westa Humphreysa [przypis 4 .155 ].

W dniu 24 maja debatę rozpoczęto od zaprezentowania poprawki wniesionej przez Jamesa Lane’a, która ograniczała ilość wydzielanej ziemi na potrzeby ustawy do maksymalnie 1 mln (około 404 000 hektarów) w jednym stanie. James Harlan w trakcie dyskusji przekonywał, że wbrew obawom senatora Lane’a ilość

przekazywanej ziemi nie jest zbyt duża, nawet przy powiększeniu do 30 000 akrów na jednego kongresmena. W myśl proponowanej ustawy miało zostać sprzedane około 10 mln akrów (40 470 km kwadratowych) gruntów publicznych, podczas gdy w zarządzie federalnym nadal pozostawało 134 mln akrów (542 300 km

kwadratowych) podzielonych na parcele i do tej pory nie sprzedanych. Z tego około 65 mln akrów było wystawionych na sprzedaż [przypis 4 .156 ]. Dnia 27 maja

poprawka Lane’a została uzupełniona o dodatkowy zapis głoszący, że sprzedaż gruntów na cele tej ustawy rozpocznie się w rok od jej przyjęcia [przypis 4 .157 ].

W następnym dniu odbyła się kolejna debata nad poprawką Lane’a oraz nad całością ustawy. Morton S. Wilkinson (Minnesota, republikanin) wyraził swój

sprzeciw wobec ustawy, przekonując, że za jej sprawą ogromne ilości ziemi znajdą się w rękach spekulantów, którzy nie będą jej uprawiać, dopóki jej wartość nie wzrośnie. Twierdził, że w ten sposób ustawa ta przyczyni się w istocie do spowolnienia osadnictwa na zachodzie kraju. Nowe stany bardziej niż uczelni potrzebują nowych mieszkańców, a ustawa wcale nie ułatwi im osiedlania się.

Zwrócił także uwagę na to, że stany, w których produkcja rolna jest niewielka, będą miały takie same profity, jak te, w których odgrywa ona podstawową rolę w tworzeniu dobrobytu. Jako przykład podał Rhode Island, niewielki stan, przodujący w produkcji przemysłowej [przypis 4 .158 ].

Kiedy dyskusję wznowiono 30 maja, Lane ponownie zaczął krytykować projekt ustawy. Jego podstawowym zarzutem była niekonstytucyjność ustawy, wynikająca z przekazywania prawa do rozporządzania gruntami znajdującymi się na terenie jednego stanu władzom innego. Według niego idea wydzielenia 90 000 akrów ziemi w stanie Kansas i przekazania ich pod kontrolę Florydy była pogwałceniem zasady suwerenności stanów [przypis 4 .159 ]. Joseph A. Wright (Indiana, unionista) poparł Lane’a, skupiając się jednak przede wszystkim na niestosowności czasu

powstawania tej ustawy: „w momencie, kiedy pół miliona żołnierzy walczy na froncie, tego rodzaju działania Kongresu są zupełnie nieuzasadnione” [przypis 4 .160 ].

Str. 155

Poprawka Lane’a ograniczająca ilość ziemi wykorzystywanej na cele aktu w pojedynczym stanie została ostatecznie przyjęta dopiero 10 czerwca 1862 roku.

Przyjęto wówczas także dwie poprawki: ograniczającą do 640 akrów ilość ziemi, jaka mogła być sprzedana pojedynczej osobie, oraz ograniczającą do dwóch lat czas, w

którym stany miały zdecydować, czy chcą skorzystać z możliwości stworzonych przez ustawę [przypis 4 .161 ]. Ustawa z zaakceptowanymi poprawkami została ostatecznie przyjęta tego dnia w Senacie stosunkiem głosów 32 do 7 [przypis 4 .162 ].

Zanim senacki projekt ustawy w końcu zyskał akceptację w Izbie Reprezentantów po długiej przerwie także powrócono do projektu ustawy Justina Smitha Morrilla. W czasie obrad w dniu 29 maja 1862 roku John F. Potter (Wisconsin, republikanin), przewodniczący Komisji do spraw Gruntów Publicznych, przedstawił wniosek Komisji, dotyczący projektu ustawy numer 138 autorstwa Morrilla, w którym

rekomendowano odrzucenie projektu ustawy [przypis 4 .163 ]. Justin Morrill 5 czerwca zgłosił wniosek o wydrukowanie nowego projektu ustawy, który miał zastąpić

poprzedni, ale przed rozpoczęciem głosowania Izba zakończyła obrady [przypis 4

.164 ]. Zanim Morrill powrócił do swojej propozycji 11 czerwca został przekazany z Senatu, zaaprobowany przez izbę wyższą, projekt ustawy Wade’a [przypis 4 .165 ]. W dniu 17 czerwca Morrill zgłosił wniosek o przegłosowanie senackiego projektu

ustawy, ale Potter stwierdził, że projekt powinien zostać skierowany do rozpatrzenia w Komisji do spraw Gruntów Publicznych. Przeciwko temu zaprotestował Morrill, wskazując, że mija pięć lat od czasu, kiedy zgłosił po raz pierwszy projekt ustawy.

Przekonywał, że kierowanie senackiego projektu do rozpatrzenia w Komisji znowu niepotrzebnie wydłuży procedurę. Ostatecznie Izba Reprezentantów odrzuciła wniosek Pottera stosunkiem głosów 83 do 31. Następnie odczytano projekt ustawy i bez najskromniejszej choćby debaty przystąpiono do głosowania, w którym ustawa została przyjęta stosunkiem głosów 90 do 25 [przypis 4 .166 ].

Str. 156

W dniu 18 czerwca Senat został poinformowany o przyjęciu ustawy w niższej izbie Kongresu [przypis 4 .167 ]. Ustawa 1 lipca została podpisana przez

Przewodniczącego Izby Reprezentantów oraz wiceprezydenta i skierowana do podpisu do prezydenta Abrahama Lincolna [przypis 4 .168 ], który podpisał ją

następnego dnia [przypis 4 .169 ]. W ten sposób niemal pięć lat po zgłoszeniu przez Justina Smitha Morrilla po raz pierwszy projektu Ustawy o przekazaniu stanom i terytoriom gruntów publicznych w celu utworzenia uczelni agrotechnicznych stała się ona prawem [przypis 4 .170 ]. Choć w sensie formalnym przyjęty został senacki projekt ustawy numer 298, autorstwa Benjamina Wade’a, to jednak w uznaniu bezsprzecznych zasług kongresmena z Vermontu ustawa przyjęła nazwę Morrill

Land Grant Act of 1862. Projekt, który budził w Izbie Reprezentantów gorące spory w latach 1858-1859, w trzy lata później został zaakceptowany tam bez żadnych dyskusji. W Senacie z kolei, gdzie ustawa została przyjęta z bezpieczną przewagą głosów, nawet w czasie nieobecności senatorów z Południa nadal pojawiały się argumenty o niekonstytucyjności projektu oraz niesprawiedliwym rozdzielaniu gruntów.