PIENIĄDZE DLA UCZELNI - DRUGA USTAWA MORRILLA

Przyjęta ustawa o Utworzeniu rolniczych stacji eksperymentalnych, we współpracy z koledżami utworzonymi w niektórych stanach na podstawie przepisów ustawy

przyjętej 2 lipca 1862 roku w stosunku do wymienionej w tytule ustawy Morrilla wnosi dwie zasadnicze zmiany. Po pierwsze - za nieodłączny warunek pracy koledżów agrotechnicznych uznano prowadzenie badań nad wykorzystywaniem gleby, nawozów, pozyskiwaniem nowych odmian i gatunków roślin uprawnych i zwierząt hodowlanych. W trakcie dyskusji w Senacie podkreślano także konieczność

zdobywania praktycznej wiedzy przez studentów uczelni Land Grant. To mogło być osiągnięte właśnie dzięki działaniu farm badawczych. Co więcej, jak wskazywał między innymi senator Morrill, odpłatna praca studentów mogła się stać

pierwowzorem programu pomocy materialnej za pomocą stworzenia odpowiednich warunków do pracy. Słowo odpowiednich oznaczało tutaj - zgodnych z kierunkiem studiów.

Drugą, zdecydowanie ważniejszą, zmianą była decyzja o corocznym przyznawaniu pieniędzy poszczególnym stanom. Nie ograniczono się zatem do jednorazowego przekazania cennego wsparcia w naturze, w postaci federalnych gruntów, jak to się działo w roku 1862.

Str. 180

Tym razem władza federalna w nadchodzących latach miała wszystkim stanom posiadającym lub tworzącym rolnicze stacje eksperymentalne przekazywać 15 000 dolarów. To rozwiązanie mogło zapewnić szybsze powstawanie farm i zabezpieczyć przed opóźnieniami w realizowaniu założeń ustawy, na co skarżył się Andrew White z Cornell University. Jednocześnie nie ulegało wątpliwości, zwłaszcza po

zaakceptowanych poprawkach, że stacje te będą podlegały stanowej kontroli i nadzorowi. To poszczególne stany miały decydować o tym, kto ma być zatrudniony w danej farmie oraz czym konkretnie ma się ona w danym momencie zajmować.

Jak zaznaczał w toku dyskusji James George, suma 15 000 dolarów nawet wówczas nie była imponująca. Nie chodziło więc o wyręczenie stanów w ich działaniach na rzecz rolnictwa, tylko o wsparcie i zachętę. Oznaczało to jednak po raz pierwszy w historii Stanów Zjednoczonych stałe zaangażowanie władzy federalnej we

wspieranie szkolnictwa wyższego, i z tego powodu ustawa Hatcha jest uznawana za

kamień milowy w historii federalnej polityki wobec szkolnictwa wyższego [przypis 5

.75 ].

Trudności, jakie napotkał Morrill, a potem Hatch, przy uchwalaniu ustaw dotyczących szkolnictwa wyższego, mogły sugerować, że i kolejna inicjatywa nie spotka się z przychylnością Kongresu. Tak zwana Druga ustawa Morrilla albo Druga ustawa o Nadziałach Ziemi (Second Land Grant Act) została zainicjowana właśnie przez Justina Smitha Morrilla, który już od 1869 roku był senatorem reprezentującym rodzimy Vermont. Propozycja ustawy stanowiła rzeczywiście rozwinięcie aktu z 1862 roku i miała się stać sposobem na wsparcie szkolnictwa wyższego o praktycznym charakterze przede wszystkim w stanach Południa, umożliwiając dostęp do edukacji młodzieży będącej potomkami dawnych niewolników. Ustawa w zasadniczej części stanowiła jedynie uzupełnienie wcześniejszego aktu - przewidywała dodatkowe wsparcie istniejących szkół, bądź takich, które miałyby być utworzone zgodnie z ustawą z roku 1862 [przypis 5 .76 ].

Istotna modyfikacja dotyczyła dwóch kwestii. W odróżnieniu od poprzedniego aktu prawnego mówiono wprost o przekazaniu pieniędzy, nie zaś ziemi, „w celu

pełniejszego uposażenia oraz utrzymania koledżów”. Podobnie więc jak w przypadku ustawy Hatcha, władza federalna zobowiązała się do przekazywania wsparcia finansowego; chociaż jednocześnie zakładano, że fundusze na ten cel mogły pochodzić ze sprzedaży federalnych gruntów. Druga istotna zmiana dotyczyła kryterium rasowego: pieniądze nie mogły być przekazane stanowi albo terytorium, w którym przy przyjmowaniu do koledżu byłaby brana pod uwagę rasa kandydatów.

Miało to oczywisty dla wszystkich cel - umożliwienia zdobycia wyższego

wykształcenia przez młodzież pochodzenia afroamerykańskiego. Jednocześnie zostawiano stanom Południa możliwość uniknięcia wspólnej edukacji przedstawicieli białej i czarnej rasy, niejako uprzedzając rozstrzygnięcie z procesu Plessy przeciwko Fergusonowi.

Str. 181

Morrill sugerował, by uznać utworzenie oddzielnej szkoły, która kształciłaby tylko i wyłącznie Afroamerykanów, za zrealizowanie zasady powszechnego dostępu do wyższego wykształcenia agrotechnicznego, bez względu na rasę [przypis 5 .77 ].

Projekt drugiej ustawy Justin Morrill Smith zgłosił w Senacie 25 marca 1890 roku.

Dokument miał tytuł O utworzeniu funduszu edukacyjnego oraz wykorzystaniu

dochodów z ziemi publicznej oraz części dochodów z niektórych linii kolejowych, które otrzymały nadania ziemi, dla celów publicznej edukacji oraz pełniejszego uposażenia i wsparcia koledżów w celu popierania nauki i edukacji technicznej.

Zgłoszony projekt został oznaczony numerem S. 3256, był dwukrotnie przeczytany i skierowany do Komisji do spraw Edukacji i Pracy [przypis 5 .78 ]. Nowością w

stosunku do poprzednich inicjatyw ustawodawczych było skierowanie do Komisji do spraw Edukacji, która wcześniej nie istniała. W dniu 7 kwietnia, zanim rozpoczęły się prace nad wnioskowaną ustawą, Morrill poprosił o wyrażenie zgody na

dodrukowanie dodatkowych egzemplarzy projektu, na co przewodniczący Senatu przystał. Prośba Morrilla wynikała z ogromnego zainteresowania, jakim się cieszyła jego nowa propozycja. Dotychczas wydrukowane egzemplarze wykorzystali także członkowie Izby Reprezentantów, a wszyscy kongresmeni przekazywali profesorom i działaczom zaangażowanym we wspieranie szkolnictwa agrotechnicznego [przypis 5

.79 ].

Nowy projekt, oznaczony numerem S. 3714, który miał zastąpić wcześniejszą wersję, Morrill zgłosił 30 kwietnia 1890 roku. Podobnie jak poprzednio, został on przeczytany i skierowany do Komisji do spraw Edukacji i Pracy. Zasadniczym celem obydwu projektów było przekazywanie publicznym szkołom wyższym corocznego wsparcia finansowego. Nie chodziło więc o jednorazowe uposażenie, które miało doprowadzić do stworzenia nienaruszalnego kapitału wykorzystywanego do

opłacania funkcjonowania szkół. Federacja tym razem miała podjąć zobowiązanie o stałym, finansowym charakterze. Istotna różnica pomiędzy dwoma projektami dotyczyła dwóch kwestii. W pierwotnym pomyśle wsparciem mogły być objęte nie tylko koledże agrotechniczne, ale i inne szkoły publiczne działające w

poszczególnych stanach, w wersji późniejszej - już wyłącznie koledże

agrotechniczne, które zostały utworzone (albo dopiero miały powstać) na podstawie ustawy z 1862 roku. Zmianie uległa także wysokość planowanego wsparcia:

początkowo miało to być po 15 000 dolarów na każdy stan, w wersji późniejszej suma wsparcia miała wzrastać przez dziesięć lat, by sięgnąć 25 000 dolarów [przypis 5 .80 ].

Niespełna miesiąc później, 17 maja, Henry William Blair (New Hampshire,

republikanin), reprezentując Komisję do spraw Rolnictwa i Pracy, przedstawił raport dotyczący zgłoszonego projektu. Komisja bez najmniejszych wątpliwości popierała

przyjęcie ustawy. W swoim raporcie podkreślała ogromne osiągnięcia, które stały się możliwe dzięki przyjęciu poprzednich ustaw: Morrilla i Hatcha.

Str. 182

Zwracała przy tym uwagę, że koszt utworzenia i późniejszego utrzymywania uczelni agrotechnicznej jest około dziesięciokrotnie wyższy niż w przypadku tradycyjnych koledżów sztuk wyzwolonych. Praktyczny profil nauczania wymuszał bowiem wyższe nakłady na wyposażenie laboratoriów oraz wymagał utrzymywania

eksperymentalnych farm. Dodatkowo raport Blaira zwracał uwagę na osiągnięcia w dziedzinie badań i edukacji w zakresie rolnictwa w dwóch europejskich krajach:

Francji i Niemczech. Raport sugerował, że tamtejszy wzrost produkcji rolnej w znacznej mierze mógł być przypisany rozwiniętym uczelniom i laboratoriom

badawczym. Przykład Francji pokazywał, że bez inwestycji w edukację oraz badania Stany Zjednoczone mogą stracić pozycję największego w świecie eksportera zboża [przypis 5 .81 ].

Justin Morrill zaraz na początku obrad Senatu, 12 czerwca 1890 roku, uprzedził, że w „najbliższy poniedziałek, to jest 14 lipca”, będzie chciał rozpocząć debatę na temat zgłoszonego projektu numer S. 3714 [przypis 5 .82 ]. I rzeczywiście, 14 lipca Morrill poprosił o rozpoczęcie debaty nad zgłoszonym projektem i przede wszystkim o możliwość krótkiego wystąpienia. Inaczej niż działo się to przy poprzednich ustawach od razu zaakceptowano ten punkt w programie obrad. Morrill rozpoczął swoje wystąpienie od stwierdzenia, że chciałby zmienić projekt ustawy, tak by uwzględniał on już wszystkie poprawki zasugerowane przez Komisję do spraw Rolnictwa i Pracy [przypis 5 .83 ].

Omawiając szczegóły projektu ustawy, Justin Morrill zwracał uwagę na to, że przewidywana jest coroczna dotacja przekazywana poszczególnym stanom i

terytoriom w celu utrzymywania koledżów już istniejących albo takich, które dopiero powstaną. Wnioskowana kwota wsparcia miała pochodzić ze sprzedaży gruntów publicznych lub z pieniędzy za spłatę długów zaciągniętych wobec federacji na budowę kolei (tak zwane land-grant railroads). Ustawa nie ograniczała

wcześniejszych praw wynikających na przykład z ustawy o osadnictwie. Morrill w swoim wystąpieniu wyliczał, że sam dług Pacific Railroad wobec federacji wynosił, łącznie z odsetkami, 125 453 856 dolarów. I już choćby ta suma sprawiała, że