Przykładowy zapis w dzienniku i punkty z obszarów podstawy programowej I. Witanie dzieci. Prowadzenie rozmów na temat spędzania przez dzieci
soboty i niedzieli.
Zabawa rozwijająca reakcję na znaki umowne – Cicho – głośno.
Zabawa ruchowa z zestawu zabaw ruchowych nr 9.
III 4, IV 5 IV 2, IV 12 I 8 II. Członkowie rodziny – słuchanie opowiadania Ewy Stadtmüller Magiczne
drzewko. Cele: nazywanie członków bliższej rodziny i dalszej rodziny, roz-wijanie percepcji słuchowej.
Zabawy na świeżym powietrzu: spacer w okolice przedszkola. Obser-wowanie zachowania dorosłych i dzieci. Zabawa ruchowa ze śpiewem – Rolnik sam w dolinie.
III 2, IV 5 IV 6 I 4, I 5
III. Słuchanie piosenki Moja mama i mój tata. Rozmowa na temat piosenki.
Ćwiczenie rozwijające poczucie rytmu – Rytm i melodia.
Zabawa ruchowa Pomóż mamie!
IV 7, IV 5 IV 7I 5 Cele główne
• nazywanie członków bliższej rodziny i dalszej rodziny,
• rozwijanie percepcji słuchowej.
Cele operacyjne Dziecko:
• wymienia nazwy członków rodziny,
• dokonuje analizy i syntezy sylabowej nazw członków rodziny.
Przebieg dnia
• Witanie dzieci. Prowadzenie rozmów na temat sposobu spędzania przez dzieci soboty I i niedzieli.
N. wita przychodzące dzieci serdecznie i z uśmiechem. Prowadzi z nimi swobodne rozmo-wy na temat sposobu spędzania przez nie soboty i niedzieli. Dzieci dzielą się przeżyciami.
Opowiadają o tym, co robiły z mamą, co z tatą, a co z innymi członkami rodziny.
• Zabawa rozwijająca reakcję na znaki umowne – Cicho – głośno (według B. Formy).
Szablony figur (kwadratu, koła, prostokąta) dla N.
N. rozkłada przed sobą szablony figur. Każda figura określa odpowiednie natężenie głosu podczas recytacji:
– kwadrat – głośno,
– koło – cicho, – prostokąt – szept.
N. unosi wybraną przez siebie figurę. Dzieci recytują, stosując odpowiednie dla danej figu-ry natężenie głosu.
Początkowo tempo recytacji jest wolne. Dzieci mają czas na wyraźne wypowiadanie tekstu oraz staranne połączenie go z ruchem.
Dzieci:
Podajemy ręce podają sobie ręce,
i szybko siadamy, siadają,
a teraz w kolana miarowo uderzają w kolana,
lekko uderzamy. zamykają oczy,
Zamykamy oczy, miarowo klaszczą,
równo zaklaszczemy kładą się na podłodze.
i przez chwilę w ciszy wszyscy odpoczniemy.
Zestaw zabaw ruchowych nr 9 (do wykorzystania według wyboru N.).
• Zabawa orientacyjno-porządkowa Czas na porządki.
Tamburyn.
Dzieci poruszają się swobodnie po sali w rytmie wystukiwanym na tamburynie. Na hasło:
Czas na porządki! siadają w rzędzie jedno za drugim. Ponowny dźwięk tamburynu jest sygnałem do swobodnego poruszania się po sali.
• Zabawa rozwijająca duże grupy mięśniowe – Na rowerek.
Dzieci kładą się na plecach na dywanie. Unoszą nogi i wykonują naprzemienne ruchy no-gami, naśladując jazdę na rowerze.
• Zabawa bieżna Do przedszkola.
Bębenek.
Dzieci dobierają się w pary. Stają jedno za drugim i podają sobie ręce. Odgrywają rolę mamy lub taty i dziecka, którzy jadą wspólnie samochodem do przedszkola. Samochody poruszają się przy dźwiękach bębenka. Ruszają i zatrzymują się według rytmu wygrywa-nego przez N. na bębenku. Po pewnym czasie dzieci w parach zamieniają się miejscami i zabawa się powtarza.
• Zabawa ruchowa z elementem równowagi – Zanieś rodzicom śniadanie.
Dwa krzesła, dwie tace, dwa plastikowe talerzyki, dwa kubeczki.
Dzieci są podzielone na dwa zespoły. Każdy zespół ustawia się w rzędzie po jednej stro-nie sali. Naprzeciwko, po drugiej strostro-nie sali, na krzesłach siedzą dziewczynka i chłopiec (mama i tata). Pierwsze dziecko z rzędu z każdego zespołu niesie śniadanie mamie i tacie.
Dzieci odgrywające role mamy i taty częstują się. Pierwsze dziecko z rzędu wraca i przeka-zuje tacę kolejnemu dziecku z rzędu. Po pewnym czasie N. zmienia dzieci wybrane do roli mamy i taty.
• Zabawa ruchowa orientacyjno-porządkowa Małe rodziny i duże rodziny.
Krążki, nagranie muzyki do biegu, odtwarzacz CD.
N. układa na podłodze krążki. Podczas muzyki dzieci biegają między nimi. Na przerwę w muzyce N. wydaje polecenie, np. Rodzina trzyosobowa. Dzieci przykucają przy wybra-nym krążku, tworząc trzyosobowe zespoły. N. kontynuuje zabawę i zmienia polecenia, np.
Rodzina czteroosobowa.
W tym tygodniu, podczas posiłków, N. zwraca uwagę dzieci na kulturę spożywania pokar-mów, np. jedzenie z zamkniętymi ustami.
Zajęcia 1. Członkowie rodziny – słuchanie opowiadania Ewy Stadtmüller Magiczne II drzewko.
• Powitanie zabawą Zrobimy kółeczko.
Dzieci tworzą koło i spacerują w prawą stronę. N. śpiewa na dowolną melodię: Zrobimy kółeczko małe, okrąglutkie, bo nasze kółeczko musi być równiutkie, a dzieci dołączają się do śpiewu.
• Słuchanie opowiadania Ewy Stadtmüller Magiczne drzewko.
Książka (s. 22–23) dla każdego dziecka.
Dzieci siadają na dywanie. N. rozdaje im książki i zaprasza do wysłuchania opowiadania.
Czytając opowiadanie, prezentuje ilustracje do niego.
– Pani powiedziała, że na poniedziałek mamy przynieść do przedszkola zdjęcia członków rodziny, bo będziemy robić magiczne rodzinne drzewko – oświadczyła Ada.
– Takie drzewko nazywa się genealogiczne – popisał się wiedzą Olek. – My też takie robili-śmy, ale nasza pani kazała nam rysować wszystkich: babcie, dziadków, ciocie, wujków, rodzi-ców… no i te portrety nie wyszły najlepiej. Chyba twoja pani nie chce, żeby ktoś się przestraszył, patrząc na swój portret, i dlatego kazała wam przynieść zdjęcia – domyślił się Olek.
– Tylko czy my mamy zdjęcia wszystkich cioć i wujków – zaniepokoiła się Ada.
Na szczęście dziadkowie starannie przechowywali wszystkie rodzinne pamiątki, a szczegól-nie fotografie. Kiedy usłyszeli, o co chodzi, z radością otwarli swój „skarbiec” i zaczęło się poszu-kiwanie. Ostateczny wybór zdjęć należał oczywiście do Ady, która nieoczekiwanie zapragnęła umieścić na swym drzewku ślubne fotografie – zarówno rodziców, jak i dziadków. Problem w tym, że takich pamiątek nikt nie chciał się pozbywać. Ale od czego jest technika? Dziadzio raz-dwa zeskanował wybrane fotografie i już po chwili wydrukował je na specjalnym sztyw-nym papierze. Ada przykładała do nich kubeczek i rysowała kółeczko, a mama wycinała. Tym sposobem na stole pojawił się cały komplet okrągłych portrecików. Wieczorem tata napisał maila do wujka Pawła, że w rodzinnym archiwum brakuje zdjęcia Krzysia – czyli najmłodszego członka rodziny.
– Bardzo przepraszam – odpisał wujek i dołączył komplet zdjęć swego synka. Wszyscy zgo-dzili się, że najzabawniejsze jest to, na którym Krzyś z zapałem ssie swój duży palec u nogi.
W poniedziałek Ada nie mogła się doczekać wyjścia do przedszkola. Gdy po śniadaniu średnia-ki zabrały się do pracy, przypomniała jej się rozmowa z Olśrednia-kiem.
– A czy to drzewo… geologiczne będziemy mogli zabrać do domu? – zapytała.
– GENEALOGICZNE – poprawiła ją pani. – Genealogia to nauka zajmująca się bada-niem więzi rodzinnych. Żyjemy dzięki temu, że nasi przodkowie mieli dzieci, te dzieci doras-tały i przekazywały życie swoim dzieciom – tym sposobem nasze rodzinne drzewka zyski-wały wciąż nowe gałązki i rozrastały się wspaniale – tłumaczyła pani. – A teraz namalujcie na kartonie pień i gałązki. W pudełkach na stole znajdziecie wycięte z bibuły zielone list-ki do przyklejenia. Niech każde z was umieści na tych gałązkach zdjęcia swych blislist-kich, za-czynając od najstarszych. Gotowe drzewka oczywiście będziecie mogli zabrać do domu.
Ada pracowała pilnie cały dzień, a gdy mama przyszła po nią do przedszkola, z dumą rozwinęła swe dzieło.
– Jakie piękne rodzinne drzewko! – zawołała mama. – Oprawimy je w ramki i powiesimy w salonie. Gdy tata wróci z delegacji, będzie miał niespodziankę.
• Rozmowa kierowana na podstawie opowiadania i ilustracji w książce.
N. zadaje pytanie:
− Co to jest drzewo genealogiczne?
Następnie N. prosi dzieci o wymienienie nazw członków ich rodzin.
Karta pracy, cz. 1, nr 32 Dzieci:
− kończą kolorować rysunek drzewa,
− odszukują wśród naklejek obrazki przedstawiające Adę, Olka i członków ich rodziny,
− naklejają obrazki babć i dziadków nad pniem drzewa, rodziców – odpowiednio nad dziad-kami, a rodzeństwa – nad rodzicami,
− dotykają obrazków: Ady, taty, Olka i mamy, i mówią, w jakim nastroju są te osoby, np.: Ada jest… Tata jest...
• Zabawa O kim mówię?
Bębenek, różne obrazki przedstawiające członków rodziny.
N. rozkłada różne obrazki przedstawiające członków rodziny. Podaje ich nazwy, dzieląc sło-wa na sylaby, np. ma-ma, ta-ta, dzia-dek. Dzieci liczą sylaby, wypowiadają słosło-wa w całości.
Następnie wskazane przez N. dziecko otrzymuje bębenek i uderza w niego tyle razy, ile sylab jest w wybranym słowie.
• Zabawa ruchowo-słuchowa Rodzinne podróże.
Tamburyn, bębenek, trójkąt.
N. prosi dzieci o dobranie się w 3-osobowe lub 4-osobowe rodzinki. Gra kolejno na po-szczególnych instrumentach. Przy dźwiękach:
− tamburynu – rodzinki lecą samolotem – dzieci z rozpostartymi na boki rękami naśladują lecące samoloty,
− bębenka – rodzinki jadą pociągiem – dzieci wspólnie tworzą pociąg i poruszają się po całej sali,
− trójkąta – rodzinki podróżują samochodem – dzieci poruszają się, naśladując jazdę samo-chodem.
Zabawy na świeżym powietrzu
• Spacer w okolice przedszkola. Obserwowanie zachowania dorosłych i dzieci.
N. zwraca uwagę dzieci na poruszających się dorosłych. Dzieci dzielą się spostrzeżeniami.
Wspólnie z N. zastanawiają się, jakimi członkami rodziny mogą być mijane na chodniku osoby, np. starszy pan z małym chłopcem to dziadek i wnuczek.
• Zabawa ruchowa ze śpiewem – Rolnik sam w dolinie (według M. Bogdanowicz).
Dzieci chodzą w koło, trzymając się za ręce. Zabawę rozpoczyna stojący w środku chłopiec (rolnik), który wybiera spośród dzieci tworzących koło dziewczynkę (żonę). Żona wskazuje następnego uczestnika zabawy itd.
• Słuchanie piosenki Moja mama i mój tata (sł. i muz. Jolanta Kucharczyk) w wykonaniu N. lub III nagrania z płyty CD. Rozmowa na temat piosenki.
Nagranie piosenki, odtwarzacz CD.
To wła-śnie mo-ja ma-ma, a to mój ta-ta, naj - le-pszy chy-ba du - et z
ca-łe - go świa - ta. Gdy ma - ma zwy-kle na - mi i do-mem się zaj - mu - je, to
ta - ta maj-ster-ko-wicz wciąż wszys-tko re-pe - ru-je. Ro-wer, pra-lkę i su-szar-kę, i ze-psu-ty kran,
za-mek w sza-fce i szu-flad-ce – wszy-stko zro-bi sam. Czy się o - kno nie do-my - ka, czy też skrzy-pią drzwi,
ta - ta wszy-stko to na - pra - wi w mig. Ta - ta wszy-stko to na - pra - wi w mig.
Es B Es B Es
B Es Es
Es
Es
As Es As Es
Es Es Es
B
B B
B B B
B B
Es Es
Es As
As As
As f
I. To właśnie moja mama, a to mój tata, najlepszy chyba duet z całego świata.
Gdy mama zwykle nami i domem się zajmuje, to tata majsterkowicz wciąż wszystko reperuje.
Ref.: Rower, pralkę i suszarkę, i zepsuty kran,
zamek w szafce i szufladce – wszystko zrobi sam.
Czy się okno nie domyka, czy też skrzypią drzwi, tata wszystko to naprawi w mig.
Tata wszystko to naprawi w mig.
II. Więc mama robi obiad, zakupy, pranie, i o porządek w domu dba doskonale.
Upiecze pyszne ciasto i tort udekoruje, a tata majsterkowicz wciąż wszystko reperuje.
Ref.: Rower, pralkę i suszarkę...
N. zadaje dzieciom pytania:
− Co robi w domu mama z piosenki?
− Co robi w domu tata z piosenki?
• Ćwiczenie rozwijające poczucie rytmu – Rytm i melodia.
N. wybiera krótkie fragmenty piosenki i recytuje ich tekst zgodnie z rytmem piosenki.
Dzieci:
− rytmicznie powtarzają tekst,
− odtwarzają podany rytm z równoczesnym klaskaniem,
− odtwarzają podany rytm, uderzając dłońmi o podłogę,
− odtwarzają podany rytm, klaszcząc i równocześnie recytując tekst,
− odtwarzają podany rytm, uderzając dłońmi o podłogę i równocześnie recytując tekst.
• Zabawa ruchowa Pomóż mamie i tacie!
Odtwarzacz CD, nagranie piosenki Moja mama i mój tata.
Dzieci spacerują po sali w rytmie nagrania piosenki. Na pauzę w muzyce i dowolne zawoła-nie N. (mamy) dzieci jak najszybciej gromadzą się przy nim w luźnej gromadce. N. wymie-nia nazwy określonych czynności, np.: gotowanie obiadu, robienie zakupów, naprawianie skrzypiących drzwi. Dzieci ilustrują ruchem te czynności.
N. prosi dzieci o przyniesienie do przedszkola na następny dzień albumu z rodzinnymi zdjęciami lub pojedynczych fotografii przedstawiających dzieci i członków ich rodzin.
Listopad, tydzień 1 Moja rodzina