prof. dr hab. – matematyk
Urodził się 5 VI 1959 r. w Poznaniu, w mieście, z któ-rym związał całe swoje życie. Zainteresowanie ma-tematyką i duży talent w tym kierunku wykazywał już w młodości. Razem z Tomaszem Łuczakiem, obecnie profesorem na Wydziale Matematyki i In-formatyki UAM, uczęszczał na szkolne kółka ma-tematyczne. Będąc uczniem VIII Liceum Ogólno-kształcącego im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, w 1978 r. zdobył brązowy medal na XX Między-narodowej Olimpiadzie Matematycznej w Buka-reszcie. W tym samym roku uzyskał złoty medal w pierwszej edycji Konkursu Uczniowskich Prac z Matematyki organizowanego przez Polskie Towa-rzystwo Matematyczne i objął redakcję czasopisma
„Delta”. Nagrodzona praca nosiła tytuł Uogólnione ciągi Fibonacciego. Historia zatoczyła koło i – począwszy od czterdziestej edycji w 2017 r. – wspomniany konkurs nosi już nazwę Konkursu Prac Uczniowskich z Matematyki im. Pawła Domańskiego.
Po zdaniu matury w 1978 r. podjął studia matematyczne na Wydziale Ma-tematyki i Fizyki UAM. W 1983 r., pod kierunkiem Lecha Drewnowskiego, obronił pracę magisterską zatytułowaną Zagadnienie trzech przestrzeni. Praca ta zdobyła pierwszą nagrodę w Konkursie im. Józefa Marcinkiewicza na Naj-lepszą Pracę Studencką z Matematyki. Dalsza kariera akademicka przebiegała bardzo szybko. W 1987 r. obronił rozprawę doktorską Sumy skręcone przestrzeni liniowo-topologicznych – promotorem był również Lech Drewnowski. W 1991 uzyskał stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy Injektywne przestrzenie Frécheta, a w 1999 r. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej nadał mu tytuł profesora nauk matematycznych. Podstawowym miejscem zatrudnienia profesora był zawsze Wydział Matematyki i Informatyki UAM (obecna nazwa), ale równolegle, od 1993 r., pracował także w Instytucie Matematycznym PAN.
– 117 –
DOMAŃSKI PAWEŁ
Choć nie przepadał za biurokracją – zawsze preferował pracę naukową – nie stronił od odpowiedzialnych stanowisk. Był m.in. prodziekanem ds. na-ukowych, kierownikiem Studium Doktoranckiego, koordynatorem wydziało-wym ds. programu Sokrates oraz przez kilka lat kierownikiem Zakładu Analizy Funkcjonalnej. Aktywnie działał także poza Uniwersytetem. W l. 1999–2013 pełnił funkcję kierownika Instytutu Matematycznego PAN (Oddział Poznański), w l. 2007–2015 był członkiem Komitetu Matematyki PAN, a od 2009 r. – człon-kiem korespondentem hiszpańskiej Królewskiej Akademii Nauk, co stanowiło niemałe wyróżnienie. Do tej listy należałoby jeszcze dodać członkostwo w Pol-skim oraz Amerykańw Pol-skim Towarzystwie Matematycznych. Ponadto przez wiele lat był członkiem Komitetu Redakcyjnego prestiżowego czasopisma „Studia Mathematica”, a od 2015 r. jednym z trzech redaktorów głównych. Był także re-daktorem „Functiones et Approximatio” oraz członkiem Komitetu Naukowego hiszpańskiego czasopisma „RACSAM”.
Zgodnie z tym, co Paweł Domański napisał na swojej stronie internetowej, jego badania dotyczyły zastosowań metod analizy funkcjonalnej w analizie rzeczywistej i zespolonej oraz w równaniach różniczkowych. Już we wczes-nych dziełach widać duże zainteresowanie – niekoniecznie banachowskimi – przestrzeniami liniowo-topologicznymi. Prace te dotyczyły m.in. zagadnienia trzech przestrzeni, przestrzeni funkcji ciągłych o wartościach wektorowych oraz injektywnych przestrzeni lokalnie wypukłych. Warto dodać, że za wy-niki dotyczące ostatniego zagadnienia otrzymał w 1991 r. Nagrodę Polskiego Towarzystwa Matematycznego im. Stefana Banacha. W późniejszym okresie zajmował się niezwykle ciekawym problemem rozszczepiania krótkich ciągów dokładnych różnego typu przestrzeni, np. przestrzeni funkcji gładkich, prze-strzeni dystrybucji oraz – w bardziej abstrakcyjnym ujęciu – PLS-przeprze-strzeni i przestrzeni Frécheta-Hilberta. Interesował się algebrami topologicznymi, w tym ciągowymi LB-przestrzeni typu Köthego z mnożeniem punktowym oraz algebrą operatorów gładkich. Ważnym tematem były także operatory kompo-zycji na ważonych przestrzeniach funkcji holomorficznych oraz przestrzeniach funkcji analitycznych zmiennej rzeczywistej, a w ostatnich latach – operatory Hadamarda i Eulera. Był niekwestionowanym specjalistą w dziedzinie prze-strzeni funkcji analitycznych zmiennej rzeczywistej. Wspólnie z Dietmarem Vogtem udowodnił w 2000 r., że przestrzeń funkcji analitycznych na żadnym podzbiorze otwartym przestrzeni euklidesowej nie ma bazy Schaudera, dając pierwszy przykład naturalnej, lokalnie wypukłej przestrzeni ośrodkowej bez bazy, co do dziś budzi powszechne uznanie. Był to też wynik, który cenił naj-bardziej. Za wspólne prace z Dietmarem Vogtem otrzymał w 2001 r. Nagrodę Zespołową Ministra Edukacji Narodowej. O znaczącym dorobku naukowym Pawła Domańskiego świadczą także wskaźniki bibliometryczne: 90 publikacji
DOMAŃSKI PAWEŁ
cytowanych 757 razy przez 218 autorów (stan na luty 2018 r. wg MathSciNet), w tym 85 artykułów naukowych, 2 artykuły z historii matematyki, 2 artykuły przeglądowe oraz artykuł popularnonaukowy.
Dużym powodzeniem cieszyła się seria konferencji pt. Spaces of analytic and smooth functions (Będlewo, 2003, 2006, 2009 r.), które Paweł Domański współor-ganizował z Aleksandrem Pełczyńskim oraz Dietmarem Vogtem. Do tego cyklu nawiązywała również konferencja z r. 2012 Functional analysis: applications to complex analysis and PDE, zorganizowana z okazji 70. urodzin Dietmara Vogta.
Kolejna konferencja z tej serii, która odbyła się w lipcu 2018 r., Paweł Domański.
Memorial conference, jak sama nazwa wskazuje, upamiętniała życie i działalność naukową profesora.
Wiele uwagi poświęcał młodym adeptom matematyki. Organizował war-sztaty matematyczne dla uczniów szkół średnich, w l. 1997–2006 był przewod-niczącym Okręgowego Komitetu Olimpiady Matematycznej w Poznaniu oraz głównym organizatorem Zawodów II Stopnia Olimpiady Matematycznej w tym okręgu, a od 2013 r. członkiem Rady Poznańskiej Fundacji Matematycznej.
Ponadto był współtwórcą Środowiskowych Studiów Doktoranckich z Nauk Matematycznych – nowatorskiego, ogólnopolskiego programu, który pozwalał zdolnym doktorantom na wydziałach matematyczno-informatycznych skupić się na badaniach i uczestniczyć w wielu ciekawych wykładach. W ramach programu w ważniejszych ośrodkach matematycznych w Polsce organizowane były tzw.
minikonferencje dla doktorantów, które przyciągały wielu młodych matematy-ków i informatymatematy-ków, co bez wątpienia wywarło pozytywny wpływ na integrację środowiska matematycznego w Polsce.
Był znakomitym wykładowcą. Mówił o matematyce w sposób jasny, bez zbędnych szczegółów, docierając do istoty problemu. Jednocześnie poproszony o bardziej szczegółowe wyjaśnienie potrafił od razu podać dowód i niezbędne rachunki. Dbając o przejrzystość wywodu, nigdy nie zapisywał tablicy niepo-trzebnymi słowami. Nieustannie starał się zarażać słuchaczy swoim entuzjazmem i motywował ich do aktywnego udziału w wykładzie, zadając krótkie, a jedno-cześnie bardzo trafne pytania. Od swoich studentów wymagał nie tylko pamię-ciowego opanowania materiału, ale przede wszystkim głębokiego zrozumienia, co też potrafił bezbłędnie zweryfikować. Prawdopodobnie z tego powodu był uważany przez studentów za wykładowcę wymagającego. Nie dziwi więc fakt, że przyciągał przede wszystkim ambitnych i zdolnych studentów.
Wśród jego wypromowanych doktorów znaleźli się: Daren Kunkle (głównym promotorem był Dietmar Vogt), Kinga Cichoń (z domu Bogalska), Krzysztof Pisz-czek, Piotr Zioło, Michał Goliński, Tomasz Ciaś oraz Adam Przestacki. Ostatnia doktorantka, Anna Golińska (z domu Czyżak), miała szansę jedynie rozpocząć studia pod jego kierunkiem. Poświęcał im dużo czasu. Jeśli tylko pozwoliły na to inne obowiązki, potrafił z nimi spędzić niemal cały dzień, dyskutując
o mate-DOMAŃSKI PAWEŁ
matyce, dzieląc się swoją wiedzą i doświadczeniem. Bardzo szybko wprowadził ich w międzynarodowe środowisko matematyczne, motywując do wyjazdów na konferencje oraz zapraszając do Poznania wybitnych matematyków. W 2014 r.
otrzymał ważny grant NCN Maestro, do realizacji którego zaprosił m.in. pięciu swoich, ówcześnie pracujących na Wydziale, doktorantów. Zadbał też o to, aby grant był realizowany po jego śmierci i dalej służył jego uczniom.
Paweł Domański zmarł po długiej chorobie 4 VIII 2016 r. w Poznaniu. Został pochowany na Górczynie, pożegnany przez rodzinę, przyjaciół i współpracow-ników. Na pogrzebie nie zabrakło serdecznych i pełnych uznania przemówień, m.in. prorektora UAM, prof. Marka Nawrockiego, oraz dziekana Wydziału Matematyki i Informatyki UAM, prof. Jerzego Kaczorowskiego. Życie profesora zostało także upamiętnione 24 X 2016 r. podczas nadzwyczajnego posiedzenia Senatu UAM oraz Rady Wydziału Matematyki i Informatyki w Sali Lubrańskiego.
Tomasz Ciaś